راهی به حقیقت
یا لثارات الحسینراهی به حقیقت
یا لثارات الحسین
سلام ای غریب کوچه گرد
دست مرا گرفتید
تا یادتان بمانم
از عمق خاک بردید تا اوج آسمانم
گویند امام هر عصر بابای آن زمان است
عید شما مبارک بابای مهربانم
ما را که به خویش و دعای بی حاصل خویش امید نیست.
تو را به جان مادرت خودت برای ظهورت دعا کن
دلم دوباره خبر میدهد حضور تو را
بدون فاصله حس میکنم حضور تو را
به من مگو که نرفته چگونه باز آیم
مسیر جاده خبر میدهد عبور تو را
کدام آینه در این زمانه ناقص نیست
که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را
شبی به شیشه ی طوفانیم به صید بیا
مگر که لمس کنم رشته های نور تو را
من از زیارت ناحیه خوب دانستم
کسی شکسته است شیشه ی غرور تو را
(رضا جعفری)
ببخشید که اندازه یک لیوان آب هم شما را نخواسته ایم
که گفته است که شهر در خواب است
که گفته است که شهر در خواب است
هر چند در این عصر مرده انسان ها *** جهل و کفر پر زرق و برق گشته ست
ولیکن شب جمعه تا به سحر بیدارند شب داران
اگرت باور نیست رفتن از تهران تا سید الکریم *** گویند که نیم ساعت هم نیست
که گفته است موذن خوابست و سحر خیزان خواب تر
شب های ماه خدا با من یکسری تا عرش بیا، نزدیک است *** می شود تا پانزده خرداد رفت و از آن صد متر دورتر را می گویم
مسجد عرش را می گویم *** و مؤذن که می گوید: یا ایُّها العزیز را می گویم
تا یادم نرفته ست، اسمش حاج منصور عرشی شده است
نه که من گویم *** گویند که العبد گفته ست این را هم
یا که نه اگرت باور نیست
شب قدر که شد تا سر کوچه برو مسجدت را می گویم *** گمانم نیست مسجد بدین سان به خویش دیده باشد مردم
به گمانم نه حتی به زمان نبی
و که با من یک سری در ماه خدا، رمضان، نه رجب را می گویم
به موقوف معتکفین سری بزن
به گمانم اینهمه یا الله گو جوان ندیده ست زمان
یا که نه اربعین امثال به قول عربی سادس عشر الف الف من الناس بودند در آن
به کجا؟ کربلا دیگر مشدی نکند فکر کردی کعبه را گفتم
او ندیدست به خود تا کنون بیش از دو ملیون انسان
اگر این عصر، عصر مرگ و خواب انسان هاست
ولیکن پیامبر مشتاق مردمانش بود *** گفته بودست که با من برادرند آنها
و مهدی صاحب الزمان می داندشان *** اصحاب آخر الزمان
کوتاه کنم نگویم بیش از این
ولیکن نکند ای برادر، این تویی که جا ماندی *** نکند هواست نیست، اندکی ماندست تا بگویند
آن مرد آمد.
سید سجاد علوی
کوک کن ساعت خویش
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحرگاه کسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست
و سـحر نـزدیک است .....
کیوان هاشمی
سقای دشت کربلا ابافضل آب آور ... قوت قلب حسین ابافضل
دلم تنگ بود نه برای گفتن بلکه بلکه برای شنیدن
هر چه سکوت کردم چیزی نگفتی، نشنیدم
به سرم زد من حرف بزنم شاید لااقل بگویی ساکت باش یا که حداقل یک هیس نه حتی گوشه چشمی، ابرویی، نسیمی ز کوی یار را هم راضیم ها...
نه ...؟
رَحمَ الله عَمَکَ العباس
